Wzór Allen Hazena

Wzór Allen Hazena nie uwzględnia porowatości gruntu (zależnej od stanu jego zagęszczenia), dlatego z reguły wyniki otrzymuje się wyższe w stosunku do wartości uzyskiwanych z pomiarów bezpośrednich. Wzory uwzględniające porowatość gruntu (piasku) dają na ogół wyniki bardzo zbliżone do wyników z badań laboratoryjnych. Spośród wielu wzorów empirycznych (Terzaghi, Zamarin, Kozen, Zauerbrej, Slichter, Kriger, Schonwalder). Laboratoryjny sposób oznaczenia wskaźnika wodoprzepuszczalności. Oznaczenie wskaźnika wodoprzepuszczalności k dla gruntów sypkich w laboratorium przeprowadza się według PN-55B-04492.
Wskaźnik wodoprzepuszczalności w zrozumieniu normy jest to prędkość przepływu wody w gruncie odniesiona do określonego przekroju przy spadku hydraulicznym równym jedności. Oznaczenie przeprowadza się w aparacie do badania wodoprzepuszczalności typu ITB-ZWK2 podanym na rysunku 13, zasilanym wodą z naczynia z filtrem żwirowym jako odpowietrzaczem powietrza. Dla celów drogowych oznaczenie wykonywać można na próbkach o naruszonej strukturze, tj. na piasku wsypanym do pierścienia, przy stanach nąjmniejszego i największego zagęszczenia, Jeśli podczas wypełniania pierścienia piasek rozsegregowuje się, na- Jeży go przed wsypaniem zwilżyć go po wypełnieniu nim pierścienia suszy się do stałego ciężaru: w temperaturze 105-110°C i określa się ciężar szkieletu gruntowego na podstawie dwukrotnego ważenia pier- ścienia z próbką. Po wmontowaniu pierścienia z próbką do aparatu napełnia się aparat wodą o temperaturze pokojowej przegotowaną lub odpowietrzoną za pomocą odpowietrzacza (filtr żwirowy). Wodę doprowadza się przez dolny dopływ. Drogę od spodu do wierzchu badanej I próbki powinna woda przebyć w czasie co najmniej 20 minut. Po ustaleniu się zwierciadła wody w obydwu komorach aparatu należy wykonać pięć pomiarów wy- datku wody w czasach T. Następnie przeprowadza się to samo badanie przy odwrotnym kierunku przepływu wody. Przy badaniach dla celów drogowych wartość kJo przyjmuje się jako średnią przy maksymalnym i minimalnym zagęszczeniu. l. Oznaczanie kąta tarcia wewnętrznego i kohezji Do czasu opracowania odpowiednich norm zaleca się wykonywać te oznaczenia według metod podanych w literaturze technicznej. m. Oznaczanie modułów ściśliwości Wyniki badań ściśliwości w edometrach są mało dokładne i moduły oznaczone w ten sposób są znacznie niższe od wartości rzeczywistych. W związku z powyższym została wydana norma PN-58B-04495; która ma na celu wprowadzenie poprawek oraz współczynników zwiększających moduły ściśliwości edometryczne obliczone ze wzoru: Wilgotność optymalna gruntu jest to wilgotność w procentach ciężarowych, przy której grunt ubijany w sposób znormalizowany uzyskuje maksymalny ciężar objętościowy. W praktyce stosuje się dwie metody oznaczania: metodę normalną i metodę zmodyfikowaną. Metoda normalna polega na ubijaniu gruntu przy zużyciu energii w ilości około 6000 kGcm na jeden decymetr sześcienny ubitego gruntu. Do badania należy przygotować próbkę gruntu w stanie powietrzno suchym. Ciężar próbki przyjmuje się w stosunku 2,5-3 kG na 1 dcm objętości cylindra, w którym przeprowadzi się ubijanie. Grunt należy rozdrobnić tak, aby przeszedł przez sito o prześwicie oczek 6 – 7 mm. Jeżeli grunt zawiera ziarna większe od 6 – 7 mm, należy po ich odsianiu zamienić je na taką samą zawartość ziarn o wymiarach 2 – 6 mm. Następnie próbkę należy zmieszać z wodą (destylowaną lub zwykłą nadającą się do picia) w ilości 60 cm dla gruntów sypkich i 100 – 150 dm dla gruntów spoistych, licząc na 1 dcm objętości cylindra. Po dokładnym wymieszaniu, próbkę gruntu spoistego należy pozostawić w szczelnym naczyniu na okres 16 – 24 godzin, a gruntu sypkiego na 1 -7 godzin. [patrz też: aranżacja wnętrz kraków, szamba ekologiczne, kostka brukowa libet ]