Otwory badawcze

Przy większych głębokościach otwory badawcze wykonuje się pod osłoną rur stalowych średnicy co najmniej 15 cm. W terenie równinnym i o podobnej budowie geologicznej wystarczy wykonać dwa otwory badawcze na 1 km drogi; w terenie o urozmaiconej rzeźbie liczba otworów powinna być większa. Miejsca przewidywanych wykopów bada się co najmniej w trzech. punktach wzdłuż drogi; jeden lub dwa punkty można wyznaczyć w przypuszczalnych miejscach zerowych robót ziemnych. Głębokość otworów badawczych powinna wynosić: a) przy nasypach – 2 m poniżej powierzchni terenu, b) przy wykopach – 2 m poniżej przewidywanej niwelety, c) przy nasypach na bagnach – 2 m poniżej dna bagna. W czasie wykonywania wierceń lub dołów próbnych napotykane grunty opisuje się na podstawie makroskopowego. rozpoznania, notując na specjalnym formularzu rodzaj, barwę, konsystencję gruntu, głębokość pobrania próbek, opór gruntu przy wierceniu i dane dotyczące poziomów wód gruntowych. Rozróżnia się próbki: a) zwykłe (w skrzynkach lub workach), b) z zachowaną wilgotnością naturalną (w szczelnie zamykanych słoikach lub pudełkach), c) z nienaruszoną strukturą i zachowaną wilgotnością. Wszystkie próbki powinny mieć na opakowaniu wyraźne i trwałe oznaczenie z podaniem daty i miejsca pobrania, numeru otworu, głębokości pobrania i numeru próbki. Obok wierceń stosuje się często sondowania udarowe gruntów, a przy poszukiwaniu materiałów miejscowych niekiedy również metody badań geofizycznych. b. Makroskopowe rozpoznawanie gruntów W badaniach tych przeprowadzanych zgodnie z PN-p5B-04482 określa się: rodzaj gruntu, stan, barwę, wilgotność oraz zawartość węglanu wapniowego (CaCOg). Rozpoznanie rodzaju gruntów spoistych na podstawie próby wałeczkowania i rozmakania umożliwia tablica 3, a gruntów sypkich – tablica 4 (opracowane według PN-55B-04482). Stan gruntów spoistych określa się za pomocą nomogramu na podstawie ilości kolejnych wałeczkowań tej samej kulki gruntu. Barwę gruntu określa się na przełomie bryły gruntu o naturalnej wilgotności. Określenie barwy podstawowej podaje się na ostatnim miejscu, odcienie zaś i intensywność barwy na pierwszym miejscu, np. jasnożółtoszary. Przy występowaniu kilku barw należy podać charakter ich występowania, np. zielona z czerwonymi smugami lub pstra czerwono-zielona Wilgotność gruntu określa się następująco: suchy – bryłka gruntu przy zgniataniu pęka i daje po rozdrobnieniu suchy proszek, mało wilgotny – bryłka gruntu odkształca się plastycznie, lecz palce nie stają się wilgotne, wilgotny – papier i ręka przyłożone do gruntu stają się wilgotne, mokry – przy ściskaniu bryłki w dłoni grunt wydziela wodę, nawodniony – grunt jest nasycony wodą lub płynny. Zawartość węglanu wapniowego określa się, obserwując reakcję gruntu po nalaniu kropli 20-procentowego kwasu solnego. Mianowicie: zawartość CaC03 wynosi w procentach: – grunt burzy się intensywnie i długo > 5°0. – grunt burzy się intensywnie lecz krótko 3-5% – grunt burzy się słabo i krótko 1-3% – ślady lub brak reakcji < 1°0. [podobne: gablota ogłoszeniowa, hologramy els, inhibitor korozji ]
[przypisy: domy z prefabrykatów, wysokość schodów zewnętrznych, jak obliczyć zapotrzebowanie na ciepło ]